En dan is je kind begraven, heb je een naambordje gemaakt en moet je weer verder. Maar verder gaan, hoe doe je dat? Er is geen handleiding voor.

De maandag na Lisa haar begrafenis (13 maart 2000) hadden wij 2 steenhouwers uitgenodigd om Lisa haar steen te bespreken. Doordat we van te voren wisten dat zij ging overlijden konden we al over veel nadenken. Zo wisten we wat voor soort steen we wilden (licht labrador) en dat we iets met Nijntje wilden. Bij de eerste steenhouwer kon dat wel, maar dan werd het een klein plaatje van Nijntje. Tja ... niet helemaal ons idee. 's Middags kwam de ander. In een boek zag ik dat er een steen was met een halve Beertje Paddington er uit. Dus ik dacht "als dat kan, kan dat ook met Nijntje". En dat was mogelijk. We hebben een steen uitgezocht. Een soort van toog vorm met een knik er in. En half op de steen, en half er buiten kwam Nijnje op een wolk met haar armpjes in de lucht en 3 sterretjes ernaast. Dit plaatje kwam van een kaartje wat van Lisa haar Tante Ilona en Oom Edwin hebben gehad.  We zijn met deze steenhouwer (Koniklijke Steenklip) in zee gegaan.

Ook hebben we vrij vlot na Lisa haar overlijden geregeld dat we naar een maatschappelijk werker konden om ons te helpen met de rouwverwerking. We hebben hier zo'n half jaar bij gelopen. Van te voren dacht ik dat die man mijn verdriet kon wegnemen. Dat hij zou zeggen wat ik moest doen, en dan ging het weg. Maar nee, zo werkte het niet. Tijdens de gesprekken kwamen we er achter dat er bij mij veel belemmeringen zaten om te rouwen. Aan die belemmeringen hebben we gewerkt, waardoor ik kon rouwen om mijn kind. Zwaar was het wel, uiteindelijk moest ik het allemaal zelf doen, dat had ik van te voren niet verwacht. Maar ook hebben we er veel aan gehad.
Het weekend na haar begrafenis heb ik mij aangemeld bij Lieve Engeltjes. Hier kwam ik op een hele leuke lijst. Ik kon hier mijn verhaal kwijt over Lisa en ik kon over mijn verdriet praten. Deze mensen hadden aan een half woord al genoeg. Ik ben 13 maanden bij Lieve Engeltjes geweest, toen had ik het gevoel dat ik op eigen kracht verder moest.

Tijdens Lisa haar leventje was ik al niet tevreden over onze woonkamer. Hij was vrij kleurrijk en ik wilde wat anders, meer rust. We hadden dit bewust uitgesteld, tot na Lisa haar overlijden, zodat we dan wat te doen zouden hebben. Dus zo gezegd, zo gedaan. In de week na Lisa haar begrafenis zijn we begonnen met een toog te maken tussen de keuken en de woonkamer. Alle muren werden geverfd en we hebben een nieuw bankstel gekocht. Een paar weken later was dit klaar. Het bankstel zou pas half Juli komen, dus konden we nog even "afscheid" nemen van het bankstel waar we Lisa altijd de fles opgaven (aan de gekste dingen gaat een emotionele waarde hangen). Gelukkig zou dit bankstel niet helemaal weg gaan, maar het zou naar onze overburen gaan, dus we zouden het nog geregeld zien.

10 April is Marco weer begonnen met werken. Niet meteen full-time. Hij begon met 2 dagen per week en elke 2 weken kwam er een dag bij. Het deed hem heel erg goed om weer te werken. Zelf ben ik 20 april weer begonnen met werken. Bij mijn oude baas hadden ze een afdelingsecretaresse nodig. Dat ben ik eigenlijk niet, maar toen ik voor mijn zwangerschapsverlof daar ook werkte, heb ik dat werk ook gedaan. Ik zou beginnen met in april 1 dag in de week te werken, mei en Juni 2 dagen in de week en vanaf Juli zou ik 3 dagen in de week gaan werken. De eerste werkdag liep het al bijna fout. Er was afgesproken dat ik alleen in een kantoortje zou komen (dat wilde ik graag, ik wilde niet verplicht naar de foto's van mijn collega haar gezonde en levende kindje kijken, dat kon ik niet aan.). Maar op het werk aangekomen, zit er een ander (van een andere afdeling) in mijn kantoor. En ik kon wel in het kantoor gaan zitten bij mijn andere collega's. Nou, mooi niet dus! Dit was niet afgesproken. Al mijn mappen en dingen die ik nodig zou  hebben waren in dat andere kantoortje waar hij nu zat. Gelukkig werkt mijn schoonzus op de zelfde afdeling. Bij haar heb ik staan uithuilen. Je hebt al zoveel vedriet en dan doet er iemand zo bot! Met deze man heb ik nog maar problemen gehad. Ik had een foto van Lisa op mijn buro neer gezet. En steeds als ik op mijn werk kwam had ik het idee dat die foto verplaatst was. Op een ochtend stond Lisa zelfs met haar gezicht naar de muur toe gedraaid. Ik had al een vermoeden dat het weer diezelfde collega was. En inderdaad, die had de dag daarvoor in mijn kantoor gezeten. Dus ik ging hem er op aanspreken. Ik had het idee dat hij mijn kind aanviel, en dat liet ik niet toe. En ja hoor, hij had de foto omgedraaid. Hij wilde daar niet naar kijken. En aangezien we een kantoor moesten delen (oh? daar wist ik niks van, en mijn chef ook niet, hij hoort niet eens op die afdeling) kon ik daar best wel rekenening mee houden (ik, die enkelt nog maar een foto van mijn kind had!). Kijk, dat sommige mensen het een vreemd gezicht vinden, haar grote hoofd, dat kan ik begrijpen. Maar als ik er dan achterkom dat je met je tengels aan mijn kind zit (want zo voelde het voor mij) dan kan je op z'n minst even je excuses aanbieden, maar nee, dat was zelfs te veel. Jankend stond ik weer bij mijn schoonzus. Bereid m'n spullen te pakken en naar huis te gaan. Zij heeft mijn chef erbij geroepen en die vond het ook belachelijk. Na die dag heeft die man niet meer op mijn kantoor gezeten. Maar wat voel je je dan op je ziel getrapt. Je bent al zo ontzettend kwetsbaar en dan nog zo'n botterik er boven op ....

Op 26 mei 2000 is Lisa haar steen geplaats. Omdat wij die dag allebei werkten waren we daar niet bij. Toen we 's avonds ging kijken was de schrik enorm. Er zouden kleine keitjes al omranding van haar grafje komen. Dit waren echter enorme keien. Het was maar een kindergrafje en daar bleef nu bar weinig van over. De letters waren niet diep genoeg in de steen geslepen waardoor je de tekst moeilijk kon lezen en de zijkant waar Nijntje was uitgezaagd, was niet gepolijst. De hele steen glimde mooi, en die zijkant was wit!! En ook stond de steen niet in het midden van het grafje.
Dus de volgende dag in de telefoon geklommen en de Koninklijke Steenklip gebeld. De steen zou opgehaald worden en er zouden nieuwe keitjes komen. Maar dan krijg je te horen dat het lettertype wat wij gekozen hadden toch wel erg fijn was (was het niet handiger om dat vóór het maken van de steen te zeggen? Nee, toen was alles mogelijk!). Het zou ongeveer 2 a 3 weken duren eer de steen weer terug zou zijn. Dat was balen. Wij zouden namelijk 19 juni voor 2 weken naar Corfu gaan. Dat zou dus betekenen dat de steen in onze vakantie kwam. En na het fiasco van de 1e keer wilden wij er dit keer graag bij zijn. Bij de Koninklijke Steenklip heeft erg zijn best gedaan en op 16 juni is de steen teruggeplaats. Dit keer was ik er bij, samen met mijn schoonmoeder en Marco's zusje. We hadden zelf al touwtjes gespannen om de randen van het grafje en het midden aan te geven. Ook ging de steen iets meer naar achteren. De keitjes die er nu bij waren waren tenminste het formaat dat we wilden. Al met al is het goed gekomen, maar het was wel even een teleurstelling. Je wilt zo graag iets moois voor je kindje en als je dan zoiets ziet ...

Uiteindelijk is dit Lisa haar steen geworden en de keitjes er omheen. Zelf zijn we hier heel blij mee. Op de steen staat: Lisa Joy de Wilde * 2-4-1999   7-3-2000 † Dag lief klein Lisa meisje. Dikke kussen en knuffels, Je papa en mama

Zo'n 4 a 5 maanden na Lisa haar overlijden wilden wij graag weer een kindje. Het ging goed met ons, we hadden het gevoel dat daar nu ruimte voor was. Ik was meteen weer zwanger. Dit keer had ik niet het gevoel dat er wat mis was. Ik dacht dat het allemaal goed zou gaan. Met 6 weken zwangerschap hadden we onze laatste afspraak bij de maatschappelijk werker. We zagen de toekomst vol vertrouwen tegemoet. Als je eenmaal zo'n tegenslag hebt gehad, zal het daarna toch wel goed moeten gaan?
Met 7½ week begon ik te vloeien. Ik wist dat dat een teken kon zijn dat het niet goed was. Voor 's woensdags hadden we een afspraak staan voor een echo. Ik zou dan precies 8 weken zijn. Ik kon eventueel wel maandag al komen, maar dan zou ik alleen moeten en dat zag ik niet zitten. Marco had voor woensdag al vrij gevraagd en ik ging dan liever met hem. Op de echo was alleen een lege vruchtzak te zien, een zogenaamd windei. Tja, dat was niet goed ... Maar aangezien dit een fase was in de zwangerschap waarin nog heel veel kon veranderen, moesten we over 2 weken weer terug komen. Met 10 weken was er wel een "vlek" in de vruchtzak te zien. Het werd een "stunted embryo" (kindje zonder hartactiviteit) genoemd. Nou dan over 2 weken nog maar weer terug komen en als er dan niks veranderd zou zijn, zou ik gecurreteerd worden. Zover is het echter nooit gekomen. Met 10½ week begon ik ietsjes meer te vloeien, maar het leek nog steeds in de verste verte niet op een menstruatie. Tot donderdag 26 oktober. De hele dag had ik al een beetje buikpijn. En het vloeien werd ook iets meer. Rond een uurtje of 5, ik had net met mijn moeder op MSN gesproken, ging ik een paracetamol innemen en even op de bank liggen. Ik had voor de zekerheid al van die extra lange always maandverband met vleugels in gedaan. Om kwart over 5 voel ik daar beneden iets klotsen. Ik dacht "dit gaat niet goed!". Snel naar de wc, het maandverband was al helemaal vol. Dus maar weer een nieuwe ingedaan. Nog geen 5 minuten later voel ik het weer. Ik sta op en mijn blauwe spijkerbroek wordt rood van het bloed. Ik schrik me het apezuur. Het enige wat ik op dat moment kan bedenken is pantoffels uit, trap op, en boven op de wc gaan zitten. Ondertussen mijn kleren uitgetrokken en in het bad gelegd. Om kwart voor 6 komt marco thuis. Ik roep hem dat ik boven ben. Ondertussen heb ik heel veel pijn. Hij komt de badkamer binnen en ziet mijn kleren onder het bloed zitten.  Ik vertel hem dat hij maar even moet kijken of mijn moeder op MSN is, en haar vertellen dat het begonnen is. Ondertussen is het al 6 uur en sta ik onder de douche. Ik voel steeds de stolsels in mijn schede "glijden" en krijg dan ook persdrang. Steeds flopt er een "iets" uit ter grootte van een sinaasappel. Mijn moeder zegt Marco de verloskundige te waarschuwen. Maar ik heb zoiets van "ach, gaat zo wel weer over". Zij dringt er op aan en gelukkig doet Marco het ook. Om kwart voor 7 belt hij de doktersdienst. Even later belt de verloskundige terug. Ik ben ondertussen zo duizelig van de warme douche dat ik het waag om op de wc te gaan zitten. Daar wordt het mij zwart voor de ogen en ik heb het idee dood te gaan (nog nooit meegemaakt, dus ik weet ook niet of het zo gaat). Terwijl Marco met de verloskundige belt zit ik op de wc te zeggen "ik ga dood, ik ga dood". Als hij terugkomt zegt hij dat ze over ongeveer een half uurtje bij ons is. Ik probeer mij zo goed als het gaat af te drogen, terwijl ik op de wc blijf zitten, want nog steeds stroomt het. Gelukkig heb ik nog allemaal kraamverband van de bevalling van Lisa en dat gebruik ik maar. Ik zit net aangekleed en wel beneden en de verloskundige staat al op de stoep. Weer naar boven voor een inwendig onderzoek. Als de baarmoedermond al aan het sluiten is, betekend dat dat het einde in zicht is. Echter, hij is nog niet aan het sluiten. En zij komt ook weer allemaal stolsels tegen. Ze zegt ons meteen naar het ziekenhuis te gaan Als ik nog een half uur thuis zou blijven zou het niet goed gaan. Zij wil ons desnoods brengen, maar we hebben een eigen auto voor de deur staan. Gelukkig heb ik ook nog van die celstoffenmatjes dus die gaan op de stoel. In het ziekenhuis aangekomen regelt Marco een rolstoel, ze zijn al op de hoogte van onze komst. De gyn is thuis en moet nog even zijn eten op eten en komt dan. Ik voel alleen maar pijn in mijn buik. Een infuus wordt geprikt en m'n bloed wordt afgenomen. Met zo'n 3 kwartier is de gyn er. Ik mag kiezen ruggenprik of volledige narcose. Bang om te overlijden tijdens de narcose (wat je wel eens in de film ziet), maar niks willen mee maken van de curretage kies ik voor een volledige narcose. Ik krijg de injectie toegediend en denk nog "hier val ik dus echt niet van in slaap he!". En dat is het laatste wat ik mij kan herinneren.
Een half uur later ongeveer wordt ik over de gang gereden en zie ik Marco. Het eerste wat ik tegen hem zeg is: "ik ben niet dood he?". Meteen daarna moet ik braken. Ik was niet nuchter. Ik heb ruim een liter bloed verloren en moet de nacht in het ziekenhuis blijven.
De volgende ochtend mocht ik in principe pas na 12-en weg. Maar aangezien wij om 10.30 uur een bezichtiging van een huis hadden (waar we nu wonen) wilde ik graag eerder weg. Gelukkig ging dat. Het fijne was ook dat ik alle verpleegsters die toen dienst hadden kon van de tijd in het ziekenhuis met Lisa.

Na de curretage hebben we nog een nagesprek gehad. Het weefsel wat er nog gevonden is onderzocht. Hier is helaas niets uitgekomen. Het was gewoon weer pure pech.

Na deze zwangerschap hoefde het van mij niet zo nodig meer. We hadden het huis gekocht en zouden ons daar nu eerst mee bezig houden. Zo'n half jaar na de miskraam wilde ik wel weer zwanger worden. Rond die tijd werd ook ons huis opgeleverd, dus wat zou mooier zijn dan een nieuw huis en een nieuwe baby?
Dit keer duurde het 3 maanden eer ik zwanger was. Ik was uitgerekend op onze trouwdag (17 april) en 11 dagen na Lisa. Allemaal goede voortekens dachten wij. En drie keer is scheepsrecht, dus nu moest het wel goed gaan!
Aan het eind van de 5e en 6e week heb ik ietsjes gevloeid. Spanning alom. Ik was deze keer heel erg misselijk en dat schijnt een goed teken te zijn. Met 6 weken en 6 dagen kreeg ik een echo. We zagen een hartje kloppen. Alleen, het kindje was een beetje aan de kleine kant. Maar doordat het hartje klopte hadden we nog maar 5% kans dat het mis zou gaan. Ik slikte ik 5mg foliumzuur (ook bij de vorige zwangerschap) en dat verkleint de kans op een miskraam ook. 3 weken later moesten we terug komen. Spannend, spannend. Maar zolang ons Kneidje (troetelnaampje voor ons kindje) maar 3 weken verder was gegroeid, was er toch niks aan de hand?
En toen kwam de schok. 17 september 2001 was er geen hartje te zien. Er zaten alleen nog wat vlekken in de vruchtzak. Niks geen kindje meer ... 25 september moesten we terug komen, dan nog voor de zekerheid een echo en als het dan weer niet goed was zou ik diezelfde week nog gecurreteerd worden. Aangezien de vorige miskraam behoorlijk misliep leek het de gyn niet verstandig om nu een spontane afstoting af te wachten.
25 september 2001 was de vruchtzak helemaal leeg. Er was geen spoor meer van ons kindje ... Er werd besloten dat ik 28 september gecurreteerd zou worden. Maar aangezien ik niet vloeide zat mijn baarmoedermon nog potdicht. Dus de 27e zou ik 's middags een staafje ingebracht krijgen om de baarmoedermond op te rekken.
Het inbrengen van het staafje deed ontzettend veel pijn. Ik had een andere gyn, maar een hele aardige en rustige man. Ik lag te gillen van de pijn, maar kon er niks aan doen. Die man stelde mij daarna ook nog gerust dat het ook erg veel zeer deed en dat het ook een heel gewoon iets was dat ik pijn had. Natuurlijk speelden de emoties ook behoorlijk mee. 's Avonds aten we bij mijn ouders en toen kwam er van mij een grote uitbarsting. Al mijn emoties moesten er uit. Op zich wel goed, alleen jammer dat het bij hen gebeurden, ze doen altijd al zoveel voor ons.
De 28e moest ik om 11 uur in het ziekenhuis zijn en om 1 uur zou ik geholpen worden. Dit werd ongeveer kwart over 1, half 2. De gyn heeft heel veel moeite gehad om het er uit te krijgen. Het wilde niet goed, dus medicijnen in de baarmoeder spuiten. Daarna wilde de baarmoeder niet krimpen, dus hup weer medicijnen er in. Hij is ongeveer een uur met mij bezig geweest en ik ben 3/4 liter bloed verloren, wat erg veel schijnt te zijn voor bij een curretage.

Het verdriet om deze 2e miskraam hakt er behoorlijk in. Het kon toch gewoon niet weer misgaan. We zaten nu aan de gunstige kant van de kansen. Deze zwangerschap was qua misselijkheid en vermoeidheid al heel naar. Maar ja, als er een gezond kindje was gekomen, wist je waarvoor je het deed.
We willen nu graag onze chromosonen laten onderzoeken. Misschien passen we wel niet bij elkaar, gaat het daarom steeds fout. Ik hoop dat er wel iets uitkomt, dat er een reden is voor al dit verdriet. Zodat we het beter een plaatsje kunnen geven.

Wat de toekomst ons allemaal gaat brengen weten we niet. Wel hopen we over een paar jaar ons kindje in onze armen te sluiten. Welk wij net zo lief zullen hebben als dat we Lisa (nog steeds) lief hebben.

Op 21 januari 2002 kregen wij de uitslag van ons chromosonenonderzoek. Er is niks uitgekomen. Wat dat betreft is alles normaal. Wel lopen er nu  nog onderzoeken naar Zita haar bloedstolling en bezinking. Daar krijgen we 18 februari de uistlag van. Als die uitslagen ook goed zijn, wie weet proberen we het dan nog een keer.

De uitslagen van Zita haar bloedstolling zijn ook goed. Volgens de gyn is er geen reden om te wachten met eventueel weer zwanger worden. We besluiten het dan toch nog maar een keer te proberen.

Zita krijgt nog een methionine belastingstest. De uitslag daarvan krijgen we 8 maart 2002. Ook deze uitslag is goed. Er is dus geen indicatie dat er iets niet goed is, waardoor het steeds mis is.

Op 18 maart 2002 moet Zita ongesteld worden. Zelf heeft ze al het vermoeden zwanger te zijn. We komen die dag terug van een familieweekendje met Zita haar familie en doen thuis een test. Deze is heeeeeel licht positief. Tja ... bij de miskramen hadden we ook een licht positieve test. Dus we besluiten om zaterdagochtend weer een test te doen. Deze week heeft Zita wel veel last van haar darmen, iets wat ze bij de zwangerschap van Lisa in het begin ook had!

Zaterdagochtend 21 maart 2002 doen we de 2e test en deze is toch een stuk duidelijker positief!!! We zijn blij en angstig te gelijk. Zou het nu dan wel goed gaan? Of gaat het weer fout? Het wordt een spannende tijd. Maar op 14 november 2002 (Zita is dan 37w6d zwanger) om 7.12 uur 's morgens na 12 minuten persen is onze 2e dochter Juliet Elisabeth geboren!!