Verdriet


Verdriet heb ik,
Om mijn kindjes zo klein,
Die maar heel even hier mochten zijn.

In mijn buik ging het al niet goed,
Als men eens wist, wat dat met je doet.
Het voelt alsof mijn lichaam steeds maar faalt,
Waarom? Is de vraag die steeds maar in mijn hoofd maalt.

Zo welkom, maar toch mochten jullie hier niet zijn,
Hopelijk zijn jullie nu op die plek heel erg fijn.
Samen met jullie grote zus,
Alle drie krijgen jullie van ons een dikke kus.

Ouders zijn wij, ook al zie je het niet,
Ouders, die proberen te leven met dit grote verdriet.

11 oktober 2001, mama