Welkom op de Website van Lisa Joy de Wilde Home   Afscheid Lisa is dinsdag 7 maart rond 3 uur overleden. Het ging steeds slechter met haar. Lisa kreeg steeds meer pijn. De paracetamol werkte niet meer goed genoeg dus moesten we over stappen op morfine voor een betere pijnbestrijding. In eerste instantie klaarde zij daar wel weer even van op. Maar toen dat meer werd, werd zij er suffer van. Dinsdagochtend zijn we met haar naar het ziekenhuis gegaan. Daar heeft zij een flesje gehad waar morfine door heen zat. Ze vond het niet echt lekker dus hebben we het haar met een sonde gegeven. Daarna is zij in slaap gevallen en je merkte dat haar ademhaling steeds anders werd en er steeds meer tijd tussen ging zitten. Rond een uur of 3 was het voorbij. Ik had haar op schoot vast en in ene verdween alle kleur uit haar lichaam. Alle aders die zo goed zichtbaar waren op haar voorhoofd verdwenen. Haar neus was ook blauwig door de druk en die werd ook wit. Ze zag er heel erg mooi uit, als een popje. We hebben haar nog een heleboel kusjes gegeven en gezegd dat wij heel erg veel haar houden. Daarna hebben we haar nog samen in bad gedaan (voor het eerst sinds haar geboorte, want door haar grote wond waren we bang voor infecties als wij haar in bad zouden doen), je zag al wel dat haar wond die anders helemaal rood was nu blauw paarsig was, dat was wel heel vreemd. Ook hebben we nog een voetafdruk en een handafdruk gemaakt. We hebben haar mooie kleertjes aangetrokken en op een kussen op haar rug gelegd. Dat was wel een beetje een vreemd gezicht, normaal lag Lisa altijd op haar zij. Ongeveer 2 uur na haar overlijden zijn we naar huis gegaan. En dat is klote! Liepen we dan door het ziekenhuis met een lege buggy en haar jas en andere kleertjes in onze tas. We hadden Lisa nog haar Ernie poppetje en lievelings sabbel meegegeven.  Je voelt je alsof er iets mist. En dat is natuurlijk ook zo. Thuis gekomen ook, er ontbreekt iets. Mijn ouders zorgden voor een kopje soep voor ons, dus het huis was niet zo heel erg stil. Maar toch verwacht je elke keer als je in de box kijkt dat lieve gezichtje te zien en dat is er niet. Al onze naaste familie (ouders, broer en zussen en aanhang) waren langsgekomen. Toen die allemaal weg waren was het heel stil in huis. Ik ging wat eerder naar bed dan Marco. Eerst ben ik nog in Lisa haar kamertje geweest. Daar probeerde ik haar luchtje op te snuiven. Maar ik was zo aan het huilen dat het niet lukte. In bed heb ik toen ook helemaal hysterisch liggen huilen. Ik riep dat ik haar terug wilde en dat ik nooit meer kinderen wilde. Marco was zo nuchter om te zeggen: En dan? Dan heb je haar terug, dan moet je haar weer afstaan, want ze kon niet meer. Dat was ook zo, ze was op. En ik wilde haar alleen maar terug voor mezelf, nog even vasthouden, nog even een kusje geven. Ook al heb ik dat gedaan het is nooit genoeg, denk ik. Je wilt altijd nog even. Maar dit was voor Lisa het beste wat haar in die 11 maanden en 5 dagen dat zij geleefd heeft, heeft kunnen overkomen.  ’s Woensdagsochtend kwam er iemand van de uitvaartverzorging om de uitvaart van Lisa te regelen. We hadden besloten haar op vrijdag te willen begraven (altijd wilden we haar cremeren,  maar nu wilde ik graag begraven en het maakte Marco niets uit), ze is ook op vrijdag geboren. Op de kaartjes hebben we een fotokopie van een gipsafdruk van haar handje wat we een paar weken daarvoor hadden gemaakt laten zetten. Aan de binnenkant staat een tekst die ik aan Lisa heb geschreven en voor de rest alleen de informatie over waar de begrafenis is. ’s Middags zijn we een bloemstuk voor Lisa gaan regelen. Het was heel vreemd om in het centrum te zijn zonder Lisa. Normaal ga ik een parkeerkaartje halen en haalt Marco Lisa uit de auto. Nu ging ik een parkeerkaartje halen en Marco zei wat moet ik nou doen? Tja, dit zijn dan de kleine dingen waardoor je haar zo ontzettend mist. We hebben voor Lisa een hart van witte rozen met een kern van rode rozen laten maken. Het is heel erg mooi geworden. Om een uur of 3 ’s middags hadden we nog niet gehoord of Lisa was overgebracht naar het uitvaartcentrum. Ik ben dus maar weer gaan bellen (had ik eerder op de dag ook al gedaan en ze zouden het ons laten weten) want ik wou nu toch wel naar ons kleine meisje. We konden terecht. En daar sta je dan in zo’n koude kille rouwkamer. Lisa lag vanwege haar grote waterhoofd in een te grote kist. We hadden zelf nog de vrolijk gekleurde handdoek waar zij zo goed als altijd in de box op lag meegenomen. Die wilden we onder haar leggen. Marco heeft haar toen opgetild en ik heb die in haar kistje gelegd. Ook had zij van haar oom en tante na haar geboorte een nijntje ballon gehad die in haar box stond, die hebben we ook bij haar neergelegd. Nu was het wat vertrouwder voor haar. We hebben haar nog een heleboel kusjes gegeven en haar haar zat erg plat terwijl ze leuke krullen heeft, dus dat hebben we ook nog goed gedaan. En als je dan zo gehurkt naast haar zit en haar verteld hoe erg je haar mist, dan rennen de tranen uit je ogen. Ze is ook zo ontzettend lief. En het is ook zo ontzettend leeg zonder haar in huis. Maar we zijn blij dat haar verder lijden bespaard is gebleven. Het is gelukkig voor haar allemaal heel snel gegaan. Nadat we ongeveer een half uur bij haar zijn geweest zijn we weer naar huis gegaan. Ik wilde deze week zoveel mogelijk thuis zijn. Daar zijn alle herinneringen aan Lisa. Op de vensterbank staat een foto wat echt Lisa is en als ik daar dan naar kijk wordt ik weer een beetje blij. Dan denk ik aan het fijne leven wat we met z’n drieën hebben gehad en dat het zo goed is voor haar. Donderdag zijn we met de hele familie (mijn ouders, broer en vriendin en zus en Marco zijn ouders en zus en vriend) afscheid gaan nemen van Lisa. Marco zijn zusje en de vriendin van mijn broer wilden niet bij Lisa kijken, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Mijn broer heeft die dag ook nog foto’s van Lisa genomen. Op haar deur stond alleen maar Lisa, terwijl bij de andere deuren mevr. of dhr. Huppeldepup stond, dat was wel grappig. Lisa lag er bij alsof ze wat wou gaan brabbelen of wou gaan lachen. Donderdag ging het op zich wel goed, maar toen we weer thuis waren heb ik weer zoveel zitten huilen. Maar dat is ook wel logisch want je mist haar zo erg als ze er niet meer is. Vrijdag 10 maart werd Lisa begraven. Marco en ik zouden al om 14.30 uur in het uitvaartcentrum zijn. Wij hebben nog even afscheid van Lisa genomen en flink gehuild. We hebben bij haar in de kist haar overlijdenskaartje gedaan, want daar staat een tekst in over wat wij voor haar voelen en ook een foto van ons drieën waar ik ook nog wat op heb geschreven. Daarna zijn we haar naar de aula gaan brengen en hebben we de bloemen daar neer gelegd. Toen alles er naar onze tevredenheid uitzag konden de mensen komen die afscheid van haar wilden nemen. Marco en ik bleven daar bij (wij wilden tot het laatste ogenblik bij Lisa zijn) dus iedereen begon ons ook al te condoleren. Er waren zoveel mensen die afscheid van Lisa wilden nemen, dat had ik niet verwacht. Nadat iedereen geweest was zijn we de kist dicht gaan doen. Natuurlijk hebben we haar eerst nog een kusje gegeven. Ook had Lisa een heleboel knuffeltjes gehad (maar goed dat zij een te grote kist had) en die hebben we netjes bij haar neergelegd met alle kaartjes er aan. We wilden ze niet op het graf zetten want dan worden ze vaak zo smoezelig. En nu zijn ze lekker bij haar en is zij niet zo alleen. De plechtigheid begon met een liedje van Mariah Carey , All I ever wanted, precies wat Lisa voor ons is. Want ik had geen ander kindje willen hebben, dat zou dan niet Lisa zijn. Het 2e liedje was van Crowded House, All I ask, het 3e van Marco Borsato, Het water. Daarna kwam de uitvaartverzorger iedereen verzoeken op te gaan staan omdat we Lisa naar haar laatste rustplaats zouden gaan brengen. We zijn de aula uitgegaan op When you say nothing at all van Ronan Keating. Het waren voor ons allemaal nummers over wat wij voor Lisa voelden. Marco en ik begonnen de kist aan het hoofdeind te dragen. Maar ik heb wat kortere armen, dus dat was behoorlijk zwaar. Ook deden we er een beetje lang over dus op een gegeven moment ging het niet meer. Dat vond ik heel erg. Marco zijn vader heeft toen mijn plaats ingenomen en mijn vader heeft zijn plaats aan mij afgestaan. Mijn vader en broer hielden haar bij het voeteinde vast. Dat was wel een stuk lichter, dus toen ging het wel weer en heb ik haar toch naar haar grafje kunnen dragen. We hebben eigenlijk geen benul gehad van hoe de begrafenis is verlopen. Maar onze vrienden vertelden ons dat het heel druk was en heel mooi. En dat was wat wij wilden, Lisa een zo mooi en goed mogelijk afscheid geven. En we hebben er ook een heel goed gevoel over. Zaterdag zijn we ook al meteen weer bij haar geweest. We hebben haar bloemen ook anders op haar grafje gelegd, dat ze wat mooier verspreid liggen. Alle kaarten en linten hebben we mee gekregen, dat is wel fijn. Ook hebben vrienden van ons een kaars laten maken met het plaatje van haar geboortekaartje er op en een tekst (weet niet zo uit mijn hoofd wat, maar wel een hele mooie) en hun namen. Dat is ook een mooie herinnering. Hoe erg het ook pijn doet en hoe groot ons verdriet ook is (en dat is groot, groter dan ik me ooit had kunnen voorstellen) we hebben zoveel fijne herinneringen om op terug te kijken. Als ik aan Lisa denk word ik ook gevuld met trots, ik ben zo trots op haar en dat zal ook altijd zo blijven. Ik ben zo blij dat wij haar ouders waren en zo van haar houden en dat zij ook zo dol op ons is. Vandaag (zondag 12 maart 2000) hebben we in hout haar naam gebrand met haar geboorte- en sterftedatum en dat hebben we bij haar grafje neer gelegd. Lisa heeft nog geen steen en dat schijnt ook nog wel even te kunnen duren. Op deze manier is zij niet meer een anoniem grafje, maar onze Lisa. Dit hebben we nu toch nog voor haar kunnen doen. Het is een zwaar jaar geweest en het is nu ook ontzettend zwaar. We zullen er met de tijd mee leren leven dat zij er niet meer is, maar het gemis zal blijven en ook het verdriet. Maar we kunnen niet zeggen dat we ongelukkig zijn geweest het afgelopen jaar, misschien hebben we met Lisa wel onze meest gelukkigste momenten meegemaakt. Ook staan we nu heel anders in het leven. De dingen waar de meeste mensen zich druk om maken zijn maar relatief. Dat is iets wat Lisa ons geleerd heeft. Lieve Lisa, We houden ontzettend veel van je, we missen je ontzettend en zijn ontzettend trots op je. Dag lief klein meiske van ons. Dikke kussen en knuffels, Je papa en mama.   * 02-04-1999 Lisa Joy de Wilde 07-03-2000 †