Welkom op de
Website van Juliet Elisabeth de Wilde
Home

De zwangerschap 
Juliet is niet
ons eerste kindje. Ons eerste kindje kregen wij op 2 april 1999. Een
prachtige dochter die wij Lisa Joy noemden. Lisa was echter niet gezond.
Dit kregen wij met 38 weken en 2 dagen zwangerschap te horen. Wij moesten
er vanuit gaan dat Lisa bij haar geboorte zou overlijden. Dit deed zij
echter niet. Zij overleed toen zij 11 maanden en 5 dagen was (meer over
Lisa kan je lezen op haar eigen site).
Een paar maanden
na Lisa haar overlijden wilden wij graag voor nog een kindje gaan. Een
kindje geeft je zoveel plezier. Ook veel zorgen, maar zoveel meer mooie
kleine dingetjes. Dat was iets wat wij in die 11 maanden wel gezien
hadden.
Ik raakte meteen zwanger. Joepie jahoe! Ik was 16 mei 2001 uitgerekend.
Helaas zagen we op de 8 weken echo niks anders dan een lege vruchtzak.
Het kindje was al in mijn buik gestorven. Met 11 weken kreeg ik een
spontane miskraam die eindigde in een spoedcurretage doordat ik zoveel
bloed verloor. Even wilde ik niet meer zwanger worden. Ik moest bij
komen van al het verdriet. We hadden besloten te gaan verhuizen en hadden
een huis gekocht. In mei 2001 zouden we daar de sleutel van krijgen.
Vlak voordat we de sleutel kregen wilden we toch weer proberen een kindje
te krijgen. Dit keer duurde het 3 maanden eer ik zwanger werd. Aangezien
ik de andere keren direct zwanger was geworden, dacht ik al dat het
niet meer zou lukken. Maar toch wel!! Ik was weer zwanger! Ik was 17
april (onze trouwdag) 2002 uitgerekend. Omdat ik weer vroeg in de zwangerschap
bloed verloor mochten we met 7 weken voor een echo. Er was een kloppend
hartje te zien, maar het kindje liep wel 1,5 week achter ... Het hoefde
niks te betekenen, maar toch moesten we er wel rekening mee houden dat
het misschien niet goed zat. 3 weken later mochten we terug komen. Van
ons kindje was niks meer over. Alleen nog wat vlekken in de vruchtzak.
Een week later nog een extra echo om te kijken of het echt niet goed
was. En ja hoor, de vruchtzak was weer helemaal leeg ... Aan het einde
van die week werd ik gecurreteerd.
En toen ...
daar zaten we dan met onze kinderwens die maar niet of gedeeltelijk
in vervulling ging. Ik hoefde echt niet meer zwanger te worden. Was
het spuugzat. We schreven ons in voor adoptie en ik werd lid van een
mailinglijst. Daar hoorde ik over de lange wachttijden in adoptie land.
Pffff, met een beetje geluk zouden we uit het land van onze keuze met
5 jaar een kindje krijgen. 5 jaar ... Lisa zou dan al bijna 8 geweest
zijn ... Oh, wat een lange tijd nog.
Mede doordat de wachttijden in adoptie land zo lang waren en doordat
er uit onderzoeken geen oorzaak bleek waardoor het stees mis ging, besloten
we het toch nog 1 keer te proberen. Want wat als dit nou net die ene
keer zou zijn dat het wel goed ging ....
In februari
stopte ik met de pil. Oh jee, wat was ik zenuwachtig ... Ik zag alweer
doemscenario's voorbij gaan. Wat als het nou wéér mis
zou gaan ... Wat zou dat met ons doen? Konden we dat nog wel een keer
aan?
Ik had besloten, dat als ik ongesteld zou worden, ik weer aan de pil
zou gaan, deze spanning werd me teveel!
Van 14 tot en met 18 maart 2002 waren we met mijn familie een weekendje
weg. Ik zou eigenlijk 18 maart ongesteld moeten worden. Maar ik wist
15 maart eigenlijk al dat ik zwanger was. Ik heb nooit last van mijn
borsten als ik ongesteld moet worden, maar wel als ik zwanger ben. En
als je dat dan voor de 4e keer hebt ... Tja, dan ben je er toch wel
vrij zeker van dat je toch zwanger bent.
Toen we maandag 18 maart thuis kwamen hebben we eerst een zwangerschapstest
gedaan. Deze was heel licht positief. Hij leek wel negatief. Iets wat
we eerst ook dachten. Maar ik wist zeker dat ik zwanger was. Ik zei
ook tegen Marco "dit kan niet!". We besloten om dan zaterdags
nog een test te doen. De hele week was ik thuis met veel last van mijn
darmen. Voor mij ook weer een teken dat ik zwanger was, want dit had
ik ook bij Lisa.
Zaterdag 21 maart 2002, we doen een test ... en ja hoor! Hij is duidelijk
positief! Duidelijker zelfs dan bij de miskramen. Blijdschap en angst
gingen door ons heen. Pfff, zou het deze keer goed gaan ... Of zou het
toch weer fout gaan? Oh, wat spannend weer zo'n zwangerschap! Dit kindje
moest wel graag bij ons willen komen, want de pil lag bij wijze van
spreke al op m'n nachtkastje klaar! Volgens mijn cyclus was ik uitgerekend
op 25 november 2002. Met kerst zouden we weer met z'n drietjes zijn
als alles goed zou gaan.
18
april 2002:
Vandaag de 1e echo. Wat spannend! Zou er een kloppend hartje te zien
zijn? Zou er sowieso een kindje te zien zijn?
De echo zag er goed uit. Er was alleen 1 maar ... het kindje loopt 4
dagen achter ... De uitgerekende datum wordt aangepast naar 29 november
2002. Dit vond ik niet leuk. Zou dit betekenen dat het dan weer fout
gaat? Oh, ik wil zo graag dat dit kindje ook op schema loopt! We mochten
over 2,5 week weer terug komen. Ik heb deze zwangerschap dezelfde gyneacoloog
die ik bij de 1e miskraam had en bij de nacontrole van de 2 miskraam
had. Dat is wel fijn. Deze man weet van onze geschiedenis.
6
mei 2002:
Vandaag de 10 weken echo. Nou ja, 10 weken en 3 dagen ben ik. Brrrr
... bij de vorige zwangerschap was er met 10 weken niks meer. Ik durf
niet naar het scherm te kijken. Maar de gyn en Marco stellen me gerust.
Er zit een prachtig kindje in mijn buik met een kloppend hartje! We
kijken zelfs even "in" het hoofdje. En dat ziet er ook goed
uit!
Met
11,5 week voel ik de eerste beweginkjes. Heel licht, maar ik weet zeker
dat het de baby is. Ik herken het gevoel van met Lisa.
Met
12,5 week (2e pinksterdag) krijg ik een bloeding. Ik dacht net voorbij
die 12 weken te zijn en ik verlies in ene 's morgens helderrood bloed
... Oh jee, het is weer fout is het eerste wat door mij heen gaat. Op
de wc zit ik een flink potje te janken. Omdat ik dubbel ga lopen een
tijdje bij de gyn en bij de verloskundige bel ik de verloskundige. Ik
heb ook bij hen gelopen tijdens de zwangerschap van Lisa. Met een half
uurtje is ze bij me. Ze gaat luisteren of ze het hartje kan vinden,
maar ze waarschuwt ons wel dat het misschien niet mogelijk is, omdat
ik pas 12,5 week ben. Ze zet de doptone op mijn buik en ja hoor ...
we horen een locomotiefje!! De verloskundige verzekerd ons dat het bloedverlies
niets met de baby te maken heeft, maar waarschijnlijk iets met mij.
Het hartje klonk zo goed op tempo en krachtig, het kon echt niet aan
de baby liggen. Voor even zijn we gerust gesteld, maar ik heb de volgende
dag wel naar de gyn gebeld om de afspraak voor de echo te vervroegen
en die kan die a.s. vrijdag al. Ook op die echo ziet ons kindje er springlevend
uit. 's Avonds kopen we het eerste pakje bij Prénatal in Almere.
Deze
zwangerschap is er 1 van extremen. Heel blij en heel verdrietig ben
ik. Genieten wil niet echt lukken. Ja, kleine momentjes. Maar ik denk
dat ik toch wel 95% van de tijd me zorgen heb lopen maken. Variërend
van hele erge, tot hele kleine. We worden goed begeleid door onze gyn.
Hij houdt mij kalm en is ook redelijk. Ook van de verloskundige krijg
ik veel steun. In de weken dat ik geen controle heb bij hen of de gyn
kan ik steeds even langs komen om het hartje te horen. En ook als ik
mij erge zorgen maak mag ik langs komen om het hartje te horen, zelfs
als ik net de dag daarvoor ben geweest.
Ik
blijf nog een paar weken na bloeden. De verloskundige denkt aan een
wondje op de baarmoedermond, maar die is helemaal gaaf. Het is nooit
duidelijk geworden waar de bloeding vandaan is gekomen.
Met
bijna 19 weken krijgen we de screeningsecho in de VU in Amsterdam. Eigenlijk
ben ik er helemaal niet zo zenuwachtig voor, want ik heb zelf het idee
dat ons kindje gezond is.
En dit blijkt ook op de echo. Het heeft geen waterhoofdje en geen open
rug. De voetjes staan goed, alles wat ze kunnen zien ziet er goed uit.
maar omdat ons ukje niet zo goed ligt mogen we 2,5 week later terug
komen. Op die echo ziet alles er nog steeds goed uit, dus geen reden
om ons zorgen te maken.
Ondertussen
ga ik alleen nog maar naar de verloskundige voor de controles. Niet
meer tussendoor om het hartje te horen. Ik voel ons kindje goed bewegen
en dat stelt ook wel een beetje gerust.
Met
27 weken hebben we een pretecho. Eigenlijk hoop ik dat we weer een meisje
krijgen. Een jongetje lijkt me ook leuk, maar ik wil zo graag een gezond
meisje krijgen. Maar omdat ik bang ben dat ik dan misschien toch teleurgesteld
zou zijn als er een jongetje uit komt ga ik er gewoon vanuit dat het
een jongetje is. Ik wil gewoon blij zijn met het kindje wat komt.
De mevrouw van de prechtecho denkt echter dat wij een meisje krijgen.
En het gekke was dat ik die week ook nog met mijn schoonzus (die zwanger
was van een tweeling en 15 dagen na mij was uitgerekend) mee naar de
gyn was en tegen haar zei dat ik eigenlijk dacht dat er weer een meisje
in mijn buik zat. Had ik het toch weer goed aangevoeld.
Na de pretecho kopen we een roze pyama met hartjes er op bij Prénatal
in Almere. Maar omdat ons ukje niet mooi lag voor de echo mogen we 2
weken later terug komen.
13
september 2002:
Vandaag de 2e pretecho. We krijgen mooie foto's van de zijkant van het
gezichtje van ons ukje. Marco en ik hebben het idee dat ze veel op Lisa
zal lijken.
Ook gaan we lekker een weekje op vakantie naar Drenthe, lekker naar
een huisje met bad.
Wat
zo anders is met de zwangerschap van Lisa, is dat nu zo af en toe m'n
buik helemaal heen en weer gaat. Dan draait ons ukje met haar billen.
Lisa was in de buik al verlamd, dus die kon dat niet. Wel maf hoor!
Vanaf
27 september begint bij ons thuis een grote verbouwing. We krijgen nieuwe
kozijnen, vloerverwarming, een nieuwe vloer en een nieuwe keuken. We
logeren een paar nachten bij mijn ouders, want op de nieuwe vloer mag
niet gelopen worden. De lieverds laten ons in hun bed slapen en zelf
gaan ze in het logeer bed.
Ik ben ook gestopt met werken. Het werd me geestelijk en lichamelijk
te zwaar. Het valt me tegen hoe zwaar deze zwangerschap is in emotioneel
opzicht.
Samen
met mijn schoonzus zit ik op zwangerschapsgym. Het is wel gezellig omdat
weer te doen. Er wordt aardig wat gekletst.
22
oktober 2002:
Ik wordt 's morgens rond 11 uur door m'n broer gebeld ... Hij noemt
me Tante Zita ... Tante Zita???!!! De kinderen zijn al geboren!!! Wel
7,5 week te vroeg, maar alles gaat goed! Jeetje, m'n broer is al vader
en ik loop nog met een dikke buik. De kans was natuurlijk groot dat
de tweeling eerder zou komen, maar zoveel eerder ... Ik ben voor het
eerst tante. Ik heb een nichtje en een neefje er bij. 's Middags ga
ik met mijn moeder naar m'n broer, schoonzus en nichtje en neefje toe.
Mijn nichtje en neefje (die de prachtige namen Yoni en Bram hebben gekregen)
liggen op de couveuse afdeling. Dezelfde afdeling waar Lisa ook lag
toen ze geboren was. Aan de buitenkant hangt aan de muur ook een foto
van Lisa .. Het lijkt me moeilijk, maar uiteindelijk valt het allemaal
mee. Ik ben gewoon zo blij voor m'n broer en schoonzus dat de kinders
er zijn en dat alles goed gaat.
De
weken daarna baal ik wel een beetje ... Ik wil ook zo graag bevallen!!!!
Ben die buik zo zat. Nu is alles nog goed met ons ukje, dus laat het
er maar uit komen!!! Maar ja ... ik ben nog geen eens 37 weken, dus
voor ukje beter om te blijven zitten.
11
november 2002:
Weer een afspraak bij de gyn. Alles is goed. Ik heb een paar keer een
ctg gehad omdat ik ons ukje niet zo goed voelde bewegen, maar elke keer
zag alles er goed uit. De gyn stelt voor om vanaf volgende week elke
week een ctg te maken. Gewoon voor onze gemoedsrust. Ik ben 37 weken
en 3 dagen zwanger. We vertellen de gyn dat we aan ons ukje gevraagd
hebben of ze niet de 14e wil komen, dat vinden we wel een mooie datum.
Maar de 20e mag ook.
Als we weggaan zeggen we nog tegen hem "tot donderdag".
13
november 2002:
Na een telefoongesprek met m'n broer ga ik geïrriteerd naar bed.
We hadden het er over dat ik het zo zat ben en dat ik zo graag wil dat
dat ukje komt. Wat mij betreft snijden ze me op dat moment open (ik
heb bij Lisa een keizersnede gehad, dus inleiden wordt wat moeilijker).
Maar hij begint er over dat het toch beter voor het kindje is om af
te wachten totdat het uit zichzelf komt bla bla bla. Ja ... tuurlijk,
dat weet mijn verstand ook wel hoor!!! En normaal denk ik ook wel zo,
maar ik ben het zooooo zat. En de termijn van 38 weken en 2 dagen komt
er aan. Dat is wanneer we van Lisa hoorden dat ze zou komen te overlijden
... Brrrrr. Ik vind er niks meer aan aan die stomme zwangerschap. Ik
wil NU ons kindje!!!
In bed lig ik nog over dat telefoongesprek na te denken en boos draai
ik mij om. AUW! Dat ging niet helemaal goed, dat deed weer eens zeer
in mijn bekken. En oh ... ik voel wat lopen ... zo incontinent ben ik
nou ook weer niet, dat weet ik zeker. Dus ik zeg tegen Marco dat m'n
vliezen gebroken zijn. Heel leuk zegt hij terug "dat zei je gisteravond
ook ...".
Home