Welkom op de Website van Juliet Elisabeth de Wilde

Home

De geboorte

Het was 23.15 uur 's avonds en we lagen net in bed ... Ik was eigenlijk hardstikke moe. Maar toen ik dat water voelde lopen maar meteen hard naar de wc gerend. En ja hoor ... het waren m'n vliezen die waren gebroken!

Marco heeft het ziekenhuis gebeld en we mochten komen, maar de kans was groot dat we weer terug werden gestuurd. Want ja ... dat je vliezen gebroken zijn, wil nog niet zeggen dat de weëen op gang komen. Gelukkig had ik die maandag nog aan de gyn gevraagd wat ik moest doen als m'n vliezen braken, ook omdat onze baby nog niet helemaal ingedaald was. Maar ik hoefde niet meteen te gaan liggen. Ze was al wel gedeeltelijk ingedaald.

Als het goed was zou dit een eerste vaginale bevalling zijn voor mij. Van wat ik gelezen had en op tv had gezien zeggen ze dat bij een eerste een cm ontsluiting per uur geldt. Dus dat zou misschien wel een lang ritje worden.

Om 23.45 uur waren we in het ziekenhuis. Ik werd eerst aan het ctg gelegd. Om de 4 minuten had ik harde buiken. Stevige harde buiken, die ik zachtjes weg pufte. Na het ctg werd ik getoucheerd. Ik had geen ontsluiting nog, maar wel al een zachte baarmoedermond.
De gyn in opleiding en de verpleegkundige gingen even weg en kwamen weer terug. Ze vroegen aan ons wat wij wilden. Wilden we in het ziekenhuis blijven of naar huis. Ik wilde graag in het ziekenhuis blijven. Ik moest daar toch bevallen en wie weet hoe hard het misschien wel niet zou gaan. Ik zou het fijner vinden om daar te blijven. Het leek hen ook het beste, dus wij bleven.

De harde buiken werden steviger en elke keer kreeg ik ook pijn in mijn rug. Nu heb ik sinds ik een hernia heb gehad in '94 een slechte rug. En als mijn rug pijn doet, kan ik niet meer ontspannen. Dus zoals je misschien zult begrijpen baalde ik als een stekker!
Langzamerhand begonnen die harde buiken toch wel erg zeer te doen. Dus het zouden wel weeën zijn ondertussen.

Om 03.00 uur moest ik weer aan het ctg. Ik verging van de pijn. De verpleegkundige zei dat ik ook wel wat pijnstilling kon krijgen als ik nog niet zoveel ontsluiting had en dat wilde ik maar als te graag. Na het ctg werd er weer getoucheerd. Ik had 2 cm ontsluiting ... 2 cm pas!!! En ik had al zoveel pijn. Ik moest er dus nog 8, en dan een uur per cm ... Pfff, ik zag mezelf nog niet bevallen zijn voor 11 uur 's morgens. Hoe ging ik dit volhouden??
Ook was ik erg misselijk. De verpleegkundige vertelde dat veel vrouwen dat rond de drie en acht centimeter hebben.
Ik kreeg een injectie met iets in mijn been en dat moest helpen tegen de pijn en ik kon tussen de weeën door in slaap vallen.

Dat slapen was wel lekker. Nou ja, het wegdoezelen dan. Maar ja, dan kwam er weer zo'n wee en tegen de tijd dat ik redelijk bij m'n positieven was, was dat kreng erg heftig! Wij vrouwen moeten wat doorstaan zeg!

Tijdens de bevalling ben ik nog wel een paar keer panisch geweest. Zo bang dat er als nog iets mis zou gaan. Zo bang dat met "de finish" in zicht het toch weer niet zo zou mogen zijn ... Pfff. En dan die pijn. Oh, ik dacht echt dat ik het niet kon. Ik heb 3 keer gezegd dat ik toch liever een keizersnede wilde.

Om een uur of zes (ik ben een beetje de tijd kwijt) werd ik weer getoucheerd. Ik was weer strontmisselijk en ja hoor ... 8 cm! Vanaf dat moment vind ik de tijd heel snel gegaan. Even later stond er nog een klein randje en mocht ik nog niet mee persen. Maar mijn buik ging uit zichzelf persen. Ik maar puffen om die wee weg te krijgen en m'n buik maar samen knijpen om dat kind er uit te krijgen ... Dus ik zei al, dat lukt niet dat niet mee persen. Meteen daarna mocht ik mee persen. Dit was om 07.00 uur 's morgens.

Ons ukje had een electrode op haar hoofdje en elke keer als ik ging persen ging de hartslag naar beneden. De eerste 2 weeëen perste ik 2 keer per wee, dat moest 3 keer worden. Doordat die hartslag maar daalde tijdens die weeën ben ik heel hard gaan persen. Ik voelde ons ukje naar beneden glijden, gekke gewaarwording.
In de 5e perswee (ik telde mee, omdat ik dacht "dat kind moet er uit", doordat die hartslag steeds daalde) werd ik verdoofd en kreeg ik een knip. Daarna mocht ik weer verder persen, maar ja ... wee weg. Zal je altijd zien! Maar voor mijn gevoel was het nog maar een klein stukje dus ik dacht ik geef nog wel een zetje. En ja hoor ...

Om 7.12 uur 's morgens op 14 november 2002 is onze 2e dochter Juliet Elisabeth geboren.
Marco heeft de navelstreng doorgeknipt.

Toen Juliet bij me op mijn buik werd gelegd begon ik "oh oh ...". Net zoals je die vrouwen bij "De bevalling" altijd ziet doen, waarvan ik altijd dacht "stel je niet zo aan zeg". En nu deed ik het dus zelf ook. Maar die ontlading als je ukje er dan eindelijk is ... Pff die is enorm!!

Marco en ik vonden meteen dat ze veel op Lisa lijkt. Fijn om te zien dat het echt zusjes zijn, ook al zullen ze elkaar bij leven nooit kennen.

De placenta wilde niet meteen loskomen, dus de gyn in opleiding ging ook even kijken bij een andere bevalling.
Ik kreeg onder tussen steeds meer pijn in m'n buik. Dus Marco zei tegen de verpleegkundige dat er nu toch echt iemand moest komen.

De gyn in opleiding kwam terug en zei dat ik zachtjes mee mocht persen. Dat deed ik, maar blijkbaar te zachtjes, want de placenta kwam nog niet. Dus ik mocht iets harder persen. Maar gedoseerd persen ging niet echt meer, dus gaf ik een harde zet. Placenta vloog er uit en de gyn zat onder de bloedspetters. Oeps ... heb ik weer hoor! Gelukkig kon hij er wel om lachen.

Juliet kreeg 2x een 10 bij de Apgar test.

We hebben eerst onze familie gebeld. Toen ik mijn moeder aan de telefoon had, moest ik toch wel even een paar traantjes weg pinken.
M'n broer zat op z'n werk en kwam meteen naar huis. Hij zou dan meteen langs komen. Zijn eigen kindjes lagen ook nog op de couveuseafdeling, dus kon hij ook meteen mee doen aan het verzorgingsuurtje voor ouders 's morgens.

Ik lag nog bij te komen en al en Marco ging ondertussen Juliet aangeven en de geboortekaartjes regelen. En stiekem ook nog slingers en zo om op te hangens als we thuis zouden komen. Dit hebben we bij Lisa niet gedaan en dit leek mij toch wel heel erg leuk.

Maar jeetje, ik mocht al vrij vlot douchen en zo. En daarna eigenlijk weg. Maar ja ... Marco was er nog niet! We hadden nooit verwacht zo snel naar huis te mogen. Eigenlijk hadden we verwacht dat de kinderarts nog langs zou komen om haar te checken, aangezien er toch aangeboren afwijkingen in de familie voorkwamen.

Maar om 11.30 uur waren we dan thuis! Mijn ouders waren er ook al en die hebben Marco geholpen met versieren. Er hingen balonnen en slingers met "It's a girl".

Eindelijk waren we thuis ... Na jaren van verdriet omtrent onze kinderwens kwamen we nu met onze prachtige 2e dochter thuis!

Aan het einde van de kraamweek heb ik nogmaals tegen de verloskundige gezegd dat ik graag wilde dat ze door de kinderarts onderzocht werd (dit was op donderdag). Ze kon meteen maandag al terecht. En toen we daar kwamen zei de kinderarts tegen ons "Ik had verwacht dat ik wel geroepen werd als ze geboren was". Tja, dat dachten wij dus ook!! Maar hij heeft haar onderzocht en ze zag er gezond uit. Dus dat was wel weer een geruststelling!

Home