Welkom op de Website van Juliet Elisabeth de Wilde
Het was 23.15 uur 's avonds en we lagen net in bed ... Ik was eigenlijk hardstikke moe. Maar toen ik dat water voelde lopen maar meteen hard naar de wc gerend. En ja hoor ... het waren m'n vliezen die waren gebroken! Marco heeft het ziekenhuis gebeld en we mochten komen, maar de kans was groot dat we weer terug werden gestuurd. Want ja ... dat je vliezen gebroken zijn, wil nog niet zeggen dat de weëen op gang komen. Gelukkig had ik die maandag nog aan de gyn gevraagd wat ik moest doen als m'n vliezen braken, ook omdat onze baby nog niet helemaal ingedaald was. Maar ik hoefde niet meteen te gaan liggen. Ze was al wel gedeeltelijk ingedaald. Als het goed was zou dit een eerste vaginale bevalling zijn voor mij. Van wat ik gelezen had en op tv had gezien zeggen ze dat bij een eerste een cm ontsluiting per uur geldt. Dus dat zou misschien wel een lang ritje worden. Om
23.45 uur waren we in het ziekenhuis. Ik werd eerst aan het ctg gelegd.
Om de 4 minuten had ik harde buiken. Stevige harde buiken, die ik zachtjes
weg pufte. Na het ctg werd ik getoucheerd. Ik had geen ontsluiting nog,
maar wel al een zachte baarmoedermond. De
harde buiken werden steviger en elke keer kreeg ik ook pijn in mijn
rug. Nu heb ik sinds ik een hernia heb gehad in '94 een slechte rug.
En als mijn rug pijn doet, kan ik niet meer ontspannen. Dus zoals je
misschien zult begrijpen baalde ik als een stekker! Om
03.00 uur moest ik weer aan het ctg. Ik verging van de pijn. De verpleegkundige
zei dat ik ook wel wat pijnstilling kon krijgen als ik nog niet zoveel
ontsluiting had en dat wilde ik maar als te graag. Na het ctg werd er
weer getoucheerd. Ik had 2 cm ontsluiting ... 2 cm pas!!! En ik had
al zoveel pijn. Ik moest er dus nog 8, en dan een uur per cm ... Pfff,
ik zag mezelf nog niet bevallen zijn voor 11 uur 's morgens. Hoe ging
ik dit volhouden?? Dat slapen was wel lekker. Nou ja, het wegdoezelen dan. Maar ja, dan kwam er weer zo'n wee en tegen de tijd dat ik redelijk bij m'n positieven was, was dat kreng erg heftig! Wij vrouwen moeten wat doorstaan zeg! Tijdens de bevalling ben ik nog wel een paar keer panisch geweest. Zo bang dat er als nog iets mis zou gaan. Zo bang dat met "de finish" in zicht het toch weer niet zo zou mogen zijn ... Pfff. En dan die pijn. Oh, ik dacht echt dat ik het niet kon. Ik heb 3 keer gezegd dat ik toch liever een keizersnede wilde. Om een uur of zes (ik ben een beetje de tijd kwijt) werd ik weer getoucheerd. Ik was weer strontmisselijk en ja hoor ... 8 cm! Vanaf dat moment vind ik de tijd heel snel gegaan. Even later stond er nog een klein randje en mocht ik nog niet mee persen. Maar mijn buik ging uit zichzelf persen. Ik maar puffen om die wee weg te krijgen en m'n buik maar samen knijpen om dat kind er uit te krijgen ... Dus ik zei al, dat lukt niet dat niet mee persen. Meteen daarna mocht ik mee persen. Dit was om 07.00 uur 's morgens. Ons
ukje had een electrode op haar hoofdje en elke keer als ik ging persen
ging de hartslag naar beneden. De eerste 2 weeëen perste ik 2 keer
per wee, dat moest 3 keer worden. Doordat die hartslag maar daalde tijdens
die weeën ben ik heel hard gaan persen. Ik voelde ons ukje naar
beneden glijden, gekke gewaarwording. Om
7.12 uur 's morgens op 14 november 2002 is onze 2e dochter Juliet Elisabeth
geboren. Toen Juliet bij me op mijn buik werd gelegd begon ik "oh oh ...". Net zoals je die vrouwen bij "De bevalling" altijd ziet doen, waarvan ik altijd dacht "stel je niet zo aan zeg". En nu deed ik het dus zelf ook. Maar die ontlading als je ukje er dan eindelijk is ... Pff die is enorm!! Marco en ik vonden meteen dat ze veel op Lisa lijkt. Fijn om te zien dat het echt zusjes zijn, ook al zullen ze elkaar bij leven nooit kennen. De
placenta wilde niet meteen loskomen, dus de gyn in opleiding ging ook
even kijken bij een andere bevalling. De gyn in opleiding kwam terug en zei dat ik zachtjes mee mocht persen. Dat deed ik, maar blijkbaar te zachtjes, want de placenta kwam nog niet. Dus ik mocht iets harder persen. Maar gedoseerd persen ging niet echt meer, dus gaf ik een harde zet. Placenta vloog er uit en de gyn zat onder de bloedspetters. Oeps ... heb ik weer hoor! Gelukkig kon hij er wel om lachen. Juliet kreeg 2x een 10 bij de Apgar test. We
hebben eerst onze familie gebeld. Toen ik mijn moeder aan de telefoon
had, moest ik toch wel even een paar traantjes weg pinken. Ik lag nog bij te komen en al en Marco ging ondertussen Juliet aangeven en de geboortekaartjes regelen. En stiekem ook nog slingers en zo om op te hangens als we thuis zouden komen. Dit hebben we bij Lisa niet gedaan en dit leek mij toch wel heel erg leuk. Maar jeetje, ik mocht al vrij vlot douchen en zo. En daarna eigenlijk weg. Maar ja ... Marco was er nog niet! We hadden nooit verwacht zo snel naar huis te mogen. Eigenlijk hadden we verwacht dat de kinderarts nog langs zou komen om haar te checken, aangezien er toch aangeboren afwijkingen in de familie voorkwamen. Maar om 11.30 uur waren we dan thuis! Mijn ouders waren er ook al en die hebben Marco geholpen met versieren. Er hingen balonnen en slingers met "It's a girl". Eindelijk waren we thuis ... Na jaren van verdriet omtrent onze kinderwens kwamen we nu met onze prachtige 2e dochter thuis! Aan
het einde van de kraamweek heb ik nogmaals tegen de verloskundige gezegd
dat ik graag wilde dat ze door de kinderarts onderzocht werd (dit was
op donderdag). Ze kon meteen maandag al terecht. En toen we daar kwamen
zei de kinderarts tegen ons "Ik had verwacht dat ik wel geroepen
werd als ze geboren was". Tja, dat dachten wij dus ook!! Maar hij
heeft haar onderzocht en ze zag er gezond uit. Dus dat was wel weer
een geruststelling! |