Welkom op de Website van Hannah Lisanna de Wilde

Home

De geboorte

Ik moest maandag om 9 uur bij de gyn zijn. De vrijdag daarvoor zou ik in het grote overleg besproken worden. De baby leek nl. op de echo al erg groot, dus hoelang doorlaten lopen etc. Met mijn eigen gyn had ik sowieso al afgesproken dat als ik de 40 weken passeerde ik om de dag voor een ctg zou gaan.

Daar aangekomen was de gyn die ik nu had (eigen gyn was op vakantie) niet bij dat overleg aanwezig geweest, hij had dienst en werd steeds weg geroepen. Fijn ... hebben wij weer ....
Maar inwendig onderzoek gedaan, nog steeds geen rijpe baarmoedermond, dus al helemaal geen ontsluiting, sjips!!! Echo zag er goed uit.
Ik gaf aan wel veel minder leven te voelen, dus voor de zekerheid nog aan de ctg.
De gyn zei wel, dat hij blij was dat wij niet met de vuist op tafel sloegen dat de baby per se die dag geboren moest worden. Ik vertelde hem wel dat het huilen mij op dat moment nader stond dan het lachen, want
a. ik had het gevoel dat het niet zo goed ging met de baby en
b. ik had het helemaal gehad met de bekkenpijn.
Er was eerst nog iemand voor ons aan het ctg, dus dat werd even wachten (nou ja ... zo'n 3 kwartier). In die tijd had ik zo af en toe wel ff moeite m'n tranen te bedwingen ...

En toen gingen we aan het ctg ... Dit was het 4e ctg deze zwangerschap en tot nu toe varrieerde de hartslag van de baby steeds tussen de 160 en 190. En dit keer ..... Bleef het zo rond de 160 hangen en zaten er weinig schommelingen in ... Daarbij bewoog de baby nauwelijks ... Ook niet nadat ik rechter op was gezet ....
Ik zei al tegen Marco, ik ben geen dokter, maar volgens mij is dit niet helemaal goed ....

Het ctg werd nagekeken door de gyn en meteen besproken met de dienstdoende gyn. En wij mochten weer met de gyn mee naar binnen.
Tja ... het ctg zag er toch niet goed uit en ze hadden besloten mij toch te gaan inleiden (en toen vloeiden er wat traantjes, zowel van opluchting, als van dat mijn gevoel juist was dat het niet goed ging met de baby) ....
Dus wij mochten naar boven. Eerst nog even de tas uit de auto (ja, die hadden we elk bezoek voor de zekerheid bij ons) en m'n ouders gebeld hoe of wat (tussen een boel tranen door geprobeerd uit te leggen).

Om 12.30 uur kreeg ik een catheter in de baarmoeder (ik had weer een arts assistent en laten we zeggen .... hij is niet de beste met een eendebek ... grrrrrr) en daar werd prostaglandines ingespoten om de baarmoedermond te verweken.


Om 15.10 uur kwamen ze vragen of ik al wat merkte ... Tja ... ik voelde wel wat kramp ... maar de kramp van het weekend was erger, dus ik had niet echt het idee dat het zoden aan de dijk zette ....
Om 15.40 ging ik naar de wc en verloor ik de catheter, dat betekende dat ik in ieder geval 3 cm ontsluiting had!
Om 4 uur toucheerde de gyn (een echte!) me en ik had 4 cm, vliezen werden gebroken.
Het eerste wat ik vroeg was "is het vruchtwater helder". En de gyn schudde nee ... Dus mijn gevoel dat de baby het niet meer naar haar zin had ... was juist, want ze had in het vruchtwater gepoept.

En toen kwam de arts assistent om een infuus aan te leggen ... Nou ...laat ik het zo zeggen .... ik heb niet al te nette woorden gebruikt en heb ook nog een harde vloek geuit!!!
Ik had al aangegeven dat ik moeilijk te prikken viel. De verpleegkundige waagde zich er dus niet eens aan. En die idioot van een arts assistent ... die heeft me 6x geprikt voor hij het opgaf. En niet dat hij een prikje deed en dacht, hij doet het niet, we gaan verder. Nee ... ook nog lopen wroeten, infuus aansluiten, waar de zoutoplossing onder m'n huid er in ging ... Grrrrrr. Ging dus allemaal heeeel lekker.
En ondertussen kwamen de weeen al flink op gang ....
Om half 6 zat EINDELIJK het infuus er in ... pff wat een ellende! Gelukkig had de laatste prik iemand van de ok gedaan en die had meteen raak!!!

Om 18.15 had ik het al helemaal gehad qua weeen (al voor het infuus er in ging maar ja ... toch nog maar er in, om wel te stimuleren. Niet te veel, want ik had al eens een keizersnede gehad), maar "pas" 7 cm ontsluiting.
Zegt die leuke arts assistent nog ... Dat is toch 3 cm in 2 uur ... en ik verging van de pijn ... en moest dus nog 3 cm (en dacht dus nog 2 uur ....).

Om 18.45 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Maar de baby zat toch nog hoog ... En ze zakte maar niet, en ze zakte maar niet ....
Ik moest 3x persen in een wee en was kapot ....
Na zo'n 40 minuten voelde ik haar pas gaan zakken ... Allemachtig zeg ... wat een karwei ....
Uiteindelijk werd haar hoofdgeboren en toen .... bleven haar schouders steken (schouderdystocie) ... Toen ging het allemaal heeeel snel ...
Er werd op een bel gedrukt, er kwam extra verpleging, het voetenend werd snel aan de kant gegooid (was een matraskussen), mijn benen werden verticaal de lucht in gegooid en de arts assistent moest met z'n hand naar binnen om de schouders achter het schaambeen vandaan te krijgen ...
Ik heb nu dus enig idee hoe het is om een koe te zijn en te moeten bevallen .

Dit ging gelukkig allemaal heel snel, en toen lag onze 3e dochter op mijn buik!!! Na 59 minuten persen.

Hannah Lisanna de Wilde!

Zowel Lisa en Juliet kwamen krijsend de wereld op, maar Hannah niet ... Ik heb zelf de navelstreng doorgeknipt, tijd voor een foto was er echter niet. Hannah moest meteen naar een apart kamertje om uitgezogen te worden en zuurstof te krijgen.


Daarna liet ze lichtjes van zich horen, maar bleef erg kreunen.
Uit eindelijk is de kinderarts er bij gehaald. Hannah was toen al gebadderd en aangekleed en toen ze voor onderzoek (hij heeft meteen naar haar ruggetje en zo gekeken, toevallig had net "onze" kinderarts dienst, dus dat kwam goed uit) uitgekleed moest worden huilde ze voor het eerst echt goed.

Ik heb wel een subtotaalruptuur er aan overgehouden, maar ben gehecht door de gyn en dat is heel goed gedaan. Ik had weinig last van de hechtingen.

Om 22.45 werden we overgedragen aan de kraamafdeling. Hannah en ik moesten een nachtje in het zh blijven. Ik heb alleen praktisch geen oog dicht gedaan... 2x een uurtje geslapen. Ik was beurs kon geen kant op in dat rot bed en kreeg er ook een houtenkont van ....
Hannah spuugde 's nachts nog wat vruchtwater op, maar veel minder dan Juliet spuugde de eerste dagen.

Ik heb "geluk" gehad dat de gyn op het moment van de bevalling in de ok was. Hij had nl. al gezegd, dat als het niet snel genoeg vorderde, ook tijdens het persen aangezien Juliet er met 12 minuten persen al was, ik waarschijnlijk als nog een keizersnede zou krijgen ....
Aan de ene kant was dat op het moment zelf heel fijn geweest, maar aan de andere kant was ik nu veel sneller op de been, en dat is toch ook heel wat waard!!!

En nu .... nu is het heerlijk genieten. Niet alleen van Hannah, maar vooral van hoe Juliet met Hannah omgaat. Het is zooooooooooooooooooo prachtig om te zien. Ze is helemaal blij met haar zusje, echt schitterend.

Home